1 Aardbeving en Veel Schapen

HEEL VEEL gebeurd in een korte tijd.
Aller eerst hartstikke bedankt voor alle bezorgde berichten en vragen of ik nog leefden. En even als antwoord; ja ik leef nog!

De paar dagen die ik nog in Christchurch was heb ik een beete rondgekeken en bedacht wat ik een maand later met m'n vader zou gaan bezoeken als hij er zou zijn. Ik had al met al een paar erg relaxte dagen en sliep lekker bij en kletste lekker met de anderen backpackers in Thomas's Hostel waar ik zat.
Zondag 20 Februarie zou ik om 12 uur opgehaald worden door mijn WWOOF (Volunteering Voluntary Work On Organic Farms & Eco Projects) adres en om 10 uur smorgens stond Andrew ineens voor in mijn kamer met de mededeling dat we over 10 minuten zouden vertrekken. Ehh oke, 2 uur eerder dan gepland dus, maar ja in ieder geval werd ik opgehaald. Even later kwam het gezin van Andrew ons samen ophalen in Christchurch om naar een speciale boten tentoonstelling te gaan. Dus ontmoeten ik Nicky (Andrew's vrouw) Angus (zoontje van 7) en Kathy (dochter van 5). Het is een leuk gezinnetje. Op de boten tentoonstelling langs de rivier waren allemaal Jetboten, boten waarbij het water naar binnen word gezogen en daarna aan de achterkant eruit word gespoten. Deze boten kunnen HEEL snel en kunnen in heel ondiep water varen. Andrew regelde voor me dat ik in een van de boten mocht, en even later reeste ik samen met een andere jongen aan het roer met 90 km per uur, meer over dan door, 10 cm diep water, dat gaf een echte adrenaline kick, geweldig. Even later gaf de snelste Jetboot van Nieuw Zeeland een demonstratie en racette hij met 160 km per uur langs. De moter die erin zat was van een staaljager. Lekker snel. Na de tentoonstelling bezochten we de ouders van Nicky, 2 oudere mensen die echt in de midle of nowhere leefden midden in de bossen. Alle voorzienigen regelde ze zelf, zoals water van een beek en stroom van de zon, volledig zelfvoorzienend. Toen we verder reden naar Waiau, het plaatsje waar het gezin woonde, kwamen we langs prachtige landschappen, Nieuw Zeeland is echt wondermooi en draagt met recht de naam; Land of the Long White Clouds, de luchten zijn geweldig mooi. Toen we uiteindelijk in Waiau aankwamen, maar dan 100 km ten Noorden van Cristchurch, was het avond toen we Avonvale opreden. Avonvale is het landgoed van de familie en zo'n 450 hectare (voor alle non-boeren 1 hectare is 10.000 vierkante meter) en het was prachtig. Samen met het gezin avondgegeten en daarna bracht Andrew me naar mn eigen huisje. Mijn eigen huisje was een kleine bungalow aan de andere kant van zn land en ik had er een eigen keuken, badkamer, slaapkamer en tv. In het huis woonden ook Franko een Zwitser die hier al 4 maanden werkte en morgen een maand zou gaan reizen, samen keken we nog even een filmpje en dan snel naar bed want de volgende dag zou ik 7:20 beginnen. De eerste dag liep ik vooral mee met Andrew en liey hij me zien hoe alles ging. Er waren op Avonvale 5 honden die gebruikt werden om de 4000 schapen te hoeden en ik leerde al snel om met Dove (een rustige bordercollie) te werken en samen verplaatste we de schapen. En iedere dag reed ik met Dove op mn quad om klusjes te doen en schapen te verplaatsen. De eerste dag waren er helaas ook 5 doden schapen die ik met de quad naar de 'Deadpit' moest brengen echt walgelijk om een rottend schaap dat al ol maden zit in een kuil te gooien en een andere was een lammetje dat net de nek door was gesneden omdat het anders langzaam lag dood te gaan, daar had ik het toch wel even moeilijk mee. De Deadpit is een groot gat in de grond waar al het afval in word gegooid en iedere paar weken word verbrand. Dit komt omdat in Nieuw Zeeland het afval niet word op gehaald en je moet betalen als je het naar een vuilstort brengt. Dus word verbranden heel erg gestimuleerd, dom. Het werk op Avonvale was hard maar goed, iedere ochtend voerde ik de honden, verplaatsten ik samen met Dove kuddes met schapen en 's middags meste ik een stal uit, schoren we wat schapen of ontwormde ik 850 schapen en ente ik er 4 in. Dinsdag 24 februarie zat ik om 12:51 in mn eentje aan mn lunch (de rest van de familie was weg) en voelde ik ineens een trilling door het huis gaan, alsof er een grote vrachtwagen langsrijd maar dan veel harder, in het begin dacht ik nog van 'he een aardbeving, nou leuk om dat ook een keer meegemaakt te hebben' Maar toen zetten ik de tv aanen was er op het nieuws te zien dat er een aardbeving was geweest in Christchurch(6.3 Magnitute) (meer dan 100 km verweg). Een minder harde aardbeving dan September, maar veel vernietigender omdat het episch centrum veel dichter bij de oppervlakte lag dan in September. Het dodental ligt nu al op 160 en het word verwacht dat er in totaal 240 doden zullen zijn. Ik hoop dat de mensen die ik in het Hostel heb leren kennen nog leven, het hotel is nogal beschadigd. Ik was echt net op tijd uit Christchurch weg en ik heb dus HEEL ERG VEEL geluk gehad.
Het waren ook lange werkdagen op Avonvale van 7:20 tot 6 of 7 uur 's avonds. En zodra ik thuis was moest ik mn eigen eten koken en dan even tv kijken voor ik naar bed ging om de volgende morgen weer goed te beginnen. Ik was er duidelijk voor het werk, ik werkte en was verder alleen. Maar daarvoor ben ik niet aan het WWOOFen. Voor mij is het werk een middel om een land beter te leren kennen en contact te krijgen met een famillie niet een doel op zich als ik geld zou willen verdienen blijf ik wel in Nederland. En met 70 km per uur over de weg racen met een quad en een hond achterop is cool, toch was ik te alleen. Dus toen ik de 4e dag aan Andrew uit probeerde te leggen dat ik naar een ander WWOOF gezin wou waar ik ook contact mee had gehad, wilde hij er niets van horen. Dus pakte ik op Donderdag avond mn spullen, maakte ik mn huisje schoon, schreef ik een brief en verliet ik Vrijdag ochtend om 5:40 mn huis, als er niet naar geluisterd word vertrek ik gewoon. Het was nog stikdonker en hoewel er wat auto's langskwamen neemt niemand lifters mee voor zonsopgang. Maar na 1,5 uur lopen kwam ik om half 8 bij een grotere weg en pikte de 2 auto me op. Jim was een oude Kiwi die met een matras achterin voor 2 maanden Nieuw Zeeland rondreisde en hij kon me wel meenemen naar Rangiora (80 km verder). En toen ik daar aankwam nam de eerste auto meteen mee, deze man heette Dave en was een engelse immigrant (doet me aan iemand denken), toen ik instapte vroeg hij naar het adres waar ik heen moest en bracht me helamaal naar de deur. Nieuw Zeeland is een geweldig land om in te liften. Dus om 9 uur klopte ik aan bij Jan en Merel en kon ik precies aanschuiven aan het ontbijt.
Het huis waar ik nu ben is erg gezellig. Jan en Merel zijn 8 jaar geleden vanuit Nederland naar Nieuw Zeeland geemigreerd met hun zoons Jotham (16 maar ziet eruit als 18), Jaffeth (14 en veelste veel energie) en Yoachiem (10 en een echte dondersteen). Er zijn ook altijd veel WWOOFers hier, zo waren er toen ik aankwam een Frans stel, dat heerlijk kon koken, een Japanse, een Engelsman en een Duitser. Nu is er een oudere Sloveen, 2 Amerikanen en een Duits meisje. De Amerikanen en de Duitse zijn allemaal mijn leeftijd en we hebben samen met Yotham veel lol de hele dag. Ik werk hier veel met hout. Haal hout bij de rivier vandaan. Hak het klein. Maak een houtschuurtje, help met de koe en geiten melken en geef de jongste 2 jongens les met lezen. De kinderen hier gaan namelijk niet naar school maar krijgen thuis les, maar om eerlijk te zijn komt er niet echt veel van terecht dus help ik een beetje mee. Alles wat we hier eten is zelf verbouwd of organisch verbouwd. Dat word hier echt heel fanatiek gevolgd, dus eten we heel veel eigen yoghurt, kaas en honing en eigen verbouwde groente en fruit. En het is hartstikke gezellig. Ook gaan we vaak 's middags naar de rivier om lekker te zwemmen in het koude water. En gister avond nam Jotham me mee naar de plaatselijke worstelclub om een keertje mee te trainen, de coach die er al 30 jaar werkte stond vebaast om mijn lenigheid en bazis kennis (ik had hem niet verteld dat ik 11 jaar Judo en 4 jaar Kempo ervaring had) en ik kon goed bijblijven met de les en versloeg er zelfs een paar.