De Lord of the Rings en kleine demonen

Ha allemaal,

Sinds bijna 20 jaar weer gevlogen, ditmaal de halve wereld rond om samen met Chiel door Nieuw Zeeland en de Californische kuststrook te reizen. Het begin van de reis zorgt voor genoeg afleiding om niet bij m'n vliegangst stil te hoeven staan. Ergens halverwege de A2 komen we erachter dat we ons op de tijd verkeken hebben en veel te laat van huis vertrokken zijn. Plankgas rijden we verder (hoeveel flitsers staan er langs de A2?), parkeren op Schiphol de auto fout, worden eenmaal binnen twee keer de verkeerde kant op gestuurd en rennen als gekken met bepakking door de aankomst- en vertrekhallen van Schiphol op zoek naar de incheckbalie van Air New Zeeland, die net gesloten blijkt als we hijgend aankomen. Dus mis ik het vliegtuig naar Londen, overboeken naar de eerstvolgende vlucht blijkt geen probleem. De vlucht naar Londen duurt minder dan een uur, het rondcircelen boven Heathrow bijna net zo lang. Naast het raam heb ik een prachtig uitzicht over de Noordzee en het westen van Nederland. Ter hoogte van de Zeeuwse eilanden is door het raampje aan de andere kant ook de kust van Engeland te zien. Het uitzicht doet me aan de plaatjes van google earth denken.

Bij het inchecken op Heathrow (een doolhof) moet ik een visum voor de USA tonen. Wist tot een paar uur daarvoor niet eens dat ik in westelijke richting zou gaan, laat staan dat er om een visum voor de VS gevraagd zou worden. Geen probleem; gegevens en verklaring invullen, afrekenen met pinpas en wegwezen. Maar zo werkt het niet in het internationale luchtverkeer, alleen met een creditkaart kan ik door (zelfs cash wordt niet geaccepteerd). Zo'n ding heb ik niet (Corianne vast wel, maar die staat nu eens niet naast me), de incheckdame ziet mijn schrik en zegt dat ze alleen het nummer nodig heeft en de naam moet verifieren. Corianne bellen (moet eerst naar huis om te zoeken, zal terugbellen), wachten (vlucht naar Los Angeles vertrekt binnen half uur), langer wachten (ook incheckjuf wordt beetje zenuwachtig). Als het telefoontje met het verlossende nummer komt, wordt het visum snel in orde gemaakt en kan er worden ingecheckt.

Het vliegen valt me erg mee, dacht alleen toen we laag over de noordpool vlogen even dat de piloot bezig was een noodlanding voor te bereiden en om paniek te voorkomen daarover geen informatie aan de passagiers gaf. De vlucht gaat via Noord Amerika over de Pacific naar NZ, met een tussenlanding in LA. Mijn tijdsbesef wordt door de vlucht compleet in de war gebracht. Eerst blijft de zon continu schijnen en wil de avond maar niet vallen (vlucht van Londen naar LA begon zaterdag laat in de middag en eindigde, na 12 uur vliegen, vroeg in de avond), vervolgens nemen we geen afscheid van de nacht (vlucht van LA naar Auckland begon meteen na zonsondergang en eindigde, 14 uur later, voor zonsopkomst) om me tenslotte in NZ te realiseren dat de zondag is overgeslagen. Bij het passeren van de datumgrens in westelijke richting wordt een complete dag overgeslagen. Die hele lange dag en nacht geven het gevoel dat de tijd trager gaat, bij aankomst blijkt de vertraging verandert in een versnelling en is er een hele dag overgeslagen. Na een korte vlucht van Auckland naar Christchurch is m'n eindbestemming bereikt.

Het weerzien met Chiel is mooi; met een brede grijns op z'n gezicht staat ie me op te wachten. Een knuffel en dan is het: New Zeeland here we come. Chiel is niets veranderd, hij was al een vent (trekt alleen de wereld in) en dat is ie nog steeds. Hij lijkt meer zelfstandig geworden, is gewend geraakt om eerst in z'n noodzakelijke levensbehoefte te voorzien en daarna de rest te doen. De eerste nacht slaap ik in het WWOOF-gezin waar Chiel de laatste drie weken heeft doorgebracht. De rest van ons reisverslag laat ik graag aan Chiel over, wil slechts kwijt dat we ons in een land met een dramatisch mooie natuur bevinden. Bijzonder ook om in de lente uit Nederland te vertrekken om een dag later vroeg in de herfst in NZ aan te komen. De oogst wordt overal binnengehaald en de bomen hebben al herftkleuren. We 'doen' NZ (ongeveer zo groot als Groot-Brittannie) in drie weken en willen zo veel mogelijk zien en doen. We zitten gelukkig niet aan een strak reisschema vast en houden alle opties zoveel mogelijk open. Maar het land biedt zoveel moois dat er continu keuzes gemaakt moeten worden. In drie weken Zuidereiland in de rondte rijden en Noordereiland kriskras doorsteken betekent gemiddeld ruim 300 km. per dag afleggen.
Deze reis staat voor mij de relatie met Chiel centraal en NZ biedt daarvoor het decor, een prachtig decor weliswaar, maar niet meer dan dat. Tijdens lange autoritten (met veel goeie muziek), vele wandelingen en kampvuurtjes op de stranden hebben we alle gelegenheid voor goede gesprekken. Alles bij elkaar een goede gelegenheid de band te versterken. Ik verheug me op de rest van ons samenzijn.

Met groet,
Henk (vader van Chiel)


Hey followers,

Nou de aardbeving die de Maanman had voorspeld kwam er inderdaad. Maar wel 12 uur later dan verwacht. 21 Maart om 21:50 dus. Ik schrik echt, eerst is het een 'normale' naschok die we iedere dag krijgen, maar als de beving aan blijft zwellen, sta ik toch maar op en loop snel naar de deur. Maar als ik de deur bereik is het schokken al voorbij. De volgende dag is er op het nieuws een heel gezeik of het een nieuwe aardbeving was of een harde naschok (5.1). Het zal mij een worst zijn, ik weet alleen dat het de hardste aardbeving was die ik meegemaakt heb (bij de 'echte' aardbeving was ik 100 km noordelijker).

De volgende dag lift ik naar Christchurch Airport en wacht op mijn vader. Na 15 min. komt hij dan aanlopen. Het is echt geweldig om hem na 4 maanden eindelijk weer te zien, we praten wat af terwijl we op de bus staan te wachten (en de hele reis door trouwens).
Met Bongo (onze campervan met een matras en een fornuis achterin) gaan we opweg naar Jan & Merel. Daar kletst pap ook veel met Merel en hakken we de volgende dag nog wat hout bij de rivier, omdat pap ook graag wil zien wat ik daar eigenlijk allemaal doe. 's Middags maak ik met Jotham de geiten van het spel Tijger en Geit af en gaan pap en ik op weg. We weten nog niet waar we heen willen en besluiten onderweg maar richting Akaroa, het schiereiland ten oosten van Christchurch, te gaan. Hier pakken we een lekker pilsje en genieten van elkaars gezelschap. Na de eerste nacht in het busje aan de kant van de weg, besluiten we maar eens te gaaan kijken wat er te doen is. We schrijven ons in voor een dolfijnencruise, maar een uur later gaat de cruise niet door omdat er niet genoeg mensen zijn. Gelukkig krijgen we het aanbod om mee te gaan met de boot die mensen met dolfijnen laat zwemmen, tenminste als de dolfijnen er ook zin in hebben. Wij mogen mee als toeschouwers, zien warempel een aantal dolfijnen voor en naast de boot springen, maar die hebben niet zo veel intresse in ons, dus van samen zwemmen komt niet zo veel. Jammer voor al die enthousiaste mensen. Eerst lekker gemaakt met een uitgebereide instructie, kleren uit wetsuit aan, koukleumen op de boeg en dan afdruipen maar weer. De enigen die trouwens drijfnat worden zijn wij zonder wetsuit met alle golven die over ons heen slaan.

De dag daarna rijden we het binnenland in en gaan we op zoek naar Edoras (voor alle cultuurbarbaren die gekgenoeg nooit 'the Lord of the Rings' hebben gezien; Edoras is een plek waar meerdere filmscene's zijn opgenomen). Aan het einde van de dag rijden we door enorm droge graslanden die je echt aan Rohan uit de film doen denken. En Nieuw Zeeland is ook prachtig, het ene moment rijd je door landschap dat op Nederlands polderlandschap lijkt, even later door berglandschap en langs Scandinavische fjorden en de volgende dag door eewenoud regenwoud. We bezoeken Twizel, Queenstown (het centrum voor avonturen- en activiteitensporten, bungyjumpen deden ze hier als eerste) en Arrowtown (oud goudmijndorpje) en komen uit in Milford Sound. Even ter informatie; een Sound is een zeelandschap dat is uitgesleten door rivieren. Maar Milford Sound is uitgesleten door een gletscher en is dus een fjord. Toen ze in Nieuw Zeeland na heel veel jaren hun vergissing inzagen, noemden ze het ook maar een fiord, met een i in plaats van een j, en om die fout weer te verbergen noemen ze nu de hele regio Fiordland. Dus nu heet het Milford Sound maar is het een fiord in Fiordland. Ja heel logisch allemaal. Maar het is er wel prachtig. 's Morgens gaan we met een cruise mee die ons het fjord liet zien, iedereen maakt foto's van de honderden watervallen en op de terugweg weer foto's van dezelfde honderden watervallen maar nu vanuit een andere hoek. Het weer zit tegen; constant regen en mist. Ik reageer dan ook niet echt enthousiast toen pap voorstelde om 's middags te gaan kayaken in hetzelfde fjord. Maar oke, doe maar (voor pap heb ik dat wel over). Dus die middag een gids gezocht (was al op weg met een paar anderen en wist niets van onze aanmelding, maar we konden nog mee). En, ik moet zeggen, het is prachtig. We varen met z'n vijven door het fjord en maken een wandeling in, anders onbereikbaar, regenwoud. Daarna varen we door lagunes en over grote open watervlaktes. De zon breekt door en het is zelfs warm. We varen verder langs de twee hoogste zeekliffen ter wereld en zien gletsjers terwijl we door subtropische oerwouden varen.

We maken hier voor het eerst op grote schaal kennis met Nieuw Zeelands grootste, meest meedogenloze, afschuwlijkste, bloedzuigende nachtmerrie: DE ZANDVLIEG. Deze kleine duivels komen met z'n honderen op je af en tappen dierbaar bloed bij je af. Ik pak me al snel goed in maar pap had zoiets van 'laat maar, die steekjes vallen best wel mee'. Nou daar heeft hij dus spijt van gekregen. De bulten jeuken VERSCRIKKELIJK en blijven minstens 5 dagen zitten. Terwijl ik dit verslag (op de boot van Zuider naar Noorder-eiland) schrijf, krabbelt hij aan z'n armen en enkels. Gisteren op het strand (van Golden Bay) waren ze er weer en kreeg mijn vader ook moordneigingen van ze en mepte er net als ik flink op los. Maar het is een verloren strijd want ze zijn met te veel en hebben ons al van menig mooie plek verdreven. Abel Tasman kwam hier in 1642 voor het eerst aan land, wat vier van z'n scheepslui het leven koste en noemde het daarom 'Moordenaarsbaai'. Deze naam hadden ze beter kunnen handhaven, maar dan om andere redenen.
Een ander dier waar de Nieuw Zeelanders erg op zijn gesteld is de possum. Dit zachtaardige beest is hier ooit geintroduceert voor zijn vacht en heeft het hele oerwoud van Nieuw Zeeland op z'n menukaart staan. Onze gletscher-gids raadt ons aan ze vooral plat te rijden als we ze op de weg tegenkomen. We kunnen zelfs een bonus krijgen als we een net gedode possum aan de plaatselijke overheid tonen. Ik geef de Kiwi's geen ongelijk maar het is wel een beetje hypocriet. Er is namenlijk geen enkel inheems zoogdier hier (behalve de vleermuis), de rest is allemaal door de mens aan land gebracht. En ik weet zeker dat de (moderne) mens toch echt het meest schadelijke levende wezen is dat hier ooit aan land is gekomen. We hebben net een Kiwi-observatiecentrum bezocht (de kiwi wordt met uitsterven bedreigd) waar in grote letters op de muur stond geschreven dat de mens zowel de oorzaak is dat soorten uitsterven, maar ook de oplossing kan zijn voor het voorkomen ervan.

Een paar dagen na Milford Sound rijden we in noordelijke richting langs de westkust en bezoeken we de Fox Glacier of wel Vossen Gletscher. Hier gaan we met een grote groep de gletscher op, in een woord: fantastisch. Ook nu weer prachtig weer (volgens de gidsen uniek). Het enige naadeel is dat onze gidsen erg enthousiast traptredes in het ijs hakken en dat we dus voor geen meter opschieten. Waarschijnlijk zijn ze gewend om ook voor mensen van rond de 85 gletschertochten te organiseren. We staan ons soms in de rij te vermaken en houden kletspraatjes met iedereen.
Als we 's middags in een cafe aan een lekkere capuchino zitten, zie ik ineens iemand op me aflopen. Stomverbaast kijk ik in het gezicht van Caleb, de jongen waarmee ik veel optrok en samenwerkte op het WWOOF -adres bij Jan en Merel. We begroeten elkaar enthousiast en hij eet lekker met ons mee. De volgende dag geven we hem een lift en neemt hij ons mee naar een heel mooi meer dat hij wilde bezoeken. Dan door naar Pancakerock; een doolhof van door zeewater uitgevreten zandsteen, waardoor vormen ontstaan die lijken op paddestoelen en het water woest door zeespelonken slaat en tientallen meters hoog opspat. 's Avonds op het strand de zon onder zien gaan met een goed glas wijn, bij een kampvuur op het strand (ligt bezaaid met massa's aangespoeld hout) uren samen gekletst. Heb daar pap Tijger en Geit leren spelen; soort damspel, maar dan op z'n Nepallees. Maar wat we vooral veel doen is autorijden (gemiddeld 300 tot 500 km per dag), veel kletsen, naar muziek luisteren (vinden gelukkig dezelfde muziek mooi) en wandelen. Heel Nieuw Zeeland is eigenlijk een groot natuurreservaat en de Nieuw Zeelanders houden ervan om zo veel mogelijk tracks (varierend van 10 minuten tot een week) uit te zetten. Ze zijn trouwens erg trots op hun natuurschoon en brengen continu het unieke van hun vegetatie onder de aandacht. Stel je de film Jurasis Park voor met tot tien meter hoge varens en al (maar dan zonder dinosauriers) dan krijg je een goed beeld van de natuur van Nieuw Zeeland. Ook de oude verhalen van de Maori, als volk sterk verbonden met de natuur, worden daarbij consequent vertelt.

Na twee weken zit het Zuider eiland erop en zit ik nu op de pont van Picton naar Wellington. We maken plannen en stippelen een route op Noorder eiland uit. Dat deel van Nieuw Zeeland heeft het imago dat het minder moois aan natuur in petto heeft, maar wel meer cultuur laat zien.

Dit is het weer voor een tijdje,
hartstikke veel groeten allemaal
en tot ziens in Nederland