Lang Leve Palestina. Afscheid nemen doet Pijn.

Mijn Excuses mensen voor het grote gat tussen de laatste blog en nu.
Het duurde erg lang voor ik de tijd had en beschikking over een computer en omdat ik gister op opslaan klikte en de helft inneens verdween, WAAAAAA, vandaar. Ikhoop dat ik het met dit uitgebreiden verslag een beetje goed maak.

Ik schrijf dit blog vanuit het meest geweldige en gastvrije huis van de hele wereld maar daar later meer over.

Mijn Shalomparty (afscheidsfeestje) was een succes, in de 2 maanden dat ik in Nes Ammim was waren er nog nooit zoveel mensen op de barevening als op de avond dat ik een rondje geef, weg gespaarde geld. Maar wel heel gezellig.
De 3 dagen naar de Westbank/Palestina waren de mooiste ervaring die ik hier heb opgedaan. Augustin, Tamara, Annemarie en ik vertrokken s'morgens vroeg en waren s'middags in Betlehem, Jesus' geboorte plaats. Daar hebben we een vluchtelingenkamp bekeken, dat is niet zo'n kamp als je op tv ziet over Afrika maar eigenlijk een wijk waar 5 a 6 gezinnen in 1 huis leven en extreem arm zijn. Een heel aangrijpende belevenis, vooral omdat we daarna de 8 meter hoge muur bekeken die tegen Betlehem aanligt en het hier en daar zelfs heeft opgespleten. Het was prachig om op de muur zelf de graffitie en teksten te zien die geen haat verspreiden maar juist liefde predikken. Toen we foto's van de muur namen riep een soldaat in een van de torens "He, he, No picture, no picture!" Waarop ik riep "Wy not?", "Is not Legal" riep hij terug. Mijn reactie "The Wall is not Legal" waarna hij een minder prettig gebaar maakte en wij doorgingen met foto's maken.
Later die middag gingen we naar de Nativitie Church, de kerk die gebouwd is op de plaats waar Christus geboren zou zijn. Daar komen de bussen met touristen aan, stappen de mensen uit, gaan ze 3 uur in de rij staan, kussen ze een gat in de vloer (De plek waar Jesus geboren zou zijn), en gaan ze de bus weer in, zonder ook maar iets van de rest van Betlehem te hebben gezien. Wij gingen rustig achterom en toen de agent die mensen die achterom willen normaal tegenhoud vroeg waar onze groep was en met hoeveel we waren. Was onze reactie geen groep en met 4, toen liet hij ons binnen en waren we op (voor Christenen) een van de heiligste plaatsen op aarde. Hier zag je mensen wat geld in een bakje doen, op de knieen gaan, hun hoofd in een grot stoppen en een gat in de grond kussen of aanraken.
Ik zelf heb dat niet gedaan, want als het echt de geboorte plaats van Jesus is (iets wat ik betwijfel) dan is die te Heilig om aan te raken en te bezoedelen. Daarna hebben we een moskee bezocht en zijn we uit eten geweest, heerlijk en verschrikkelijk gezellig, mede doordat Augustin en ik een enorme lachbui hadden.
De volgende dag bezochten een markt waarna we door de eigenaren van het House of Peace hostel op een lekker ontbijt werden getrakteerd.
Daarna gingen we met een Sherout (een busje voor ong. 8 mensen die vertrekt naar zodra die vol is) naar Jericho, de Oudste Stad op Aarde. Dit viel ons enigsinds tegen omdat er helemaal geen echte oude stad is of een grote muur zoals in de Bijbel. Maar we lieten de pret niet drukken en gingen met een kabelbaan tot halverwege de berg op waar een oud klooster is uitgehakt. Helaas konden we niet de oude torens/kasteel op de berg bezoeken omdat Joodse Setlers de top hadden ingenomen om te wonen en iedereen de toegang ontzeggen, een veel voorkomend fenomeen in de Westbank.
Na Jericho te hebben gezien namen we een sherout naar Nablus, een reis die meer dan 40 minuten duurde en waar we maar 20 shekel (4 euro) voor betaalde, zo goedkoop is het alleen in Palestina.
Nablus is een van de grotere steden in Palestina en een geweldig plek. Het heeft geen geen bijzondere historische betekenis wat er voor zorgde dat er absoluut geen touristen waren. Hierdoor waren wij een enorme bezienswaardigheid geworden, dit gaf het rare en irritante effect dat IEDEREEN in een radius van 50 meter je aanstaart. En in een stad met meer dan 120.000 inwoners gaat dat op een gegeven moment erg op je zenuwen werken.
Dat er geen touristen waren had ok nog een leuk bij-effect, IEDEREEN is aardig, iedereen zegt "welkom to Palestina" en wil je helpen met alles. In het begin denk je dat ze dat alleen doen vanwege je geld. Maar dan besef je dat ze gewoon gastvrij zijn. Als je in een winkel 1 schekel te veel achterliet kwamen ze je op straat achterna rennen om je het terug te geven. De taxi chauffeurs hadden allemaal de zelfde belachelijk lagen prijs en ligten ons niet op met wisselgeld(Iets wat me al meerdere keren is overkomen in Israel), en zodra je een gesprek met de eigenaar van een koffiehuis had aangeknoopt wilde ze niet dat je betaalden omdat je dan een gast was geworden(iets wat ons ook meerdere keren overkwam, maar alleen in Palestina). Na heel wat ongemakkelijke minuten s'avonds door de stad te hebben gelopen, kwamen we uiteindelijk uit in het park, waar we een heel gespierde jongen ontmoeten die thee en shisha(waterpijp) verkocht. We raakte met hem aan de praat en kwamen er achter dat hij Allahadin heten 22 jaar was en aan karate deed. In deze tijd waren er zo'n 20 andere jongens bijgekomen en gingen de gesprekken iets beter, ondanks het feit dat niemand van hen Engels sprak. Deze jongens hebben ons de hele avond bezig gehouden door truuks te laten zien in de speeltuin waaronder; krachttoeren, turnkunsten, salto's en breakdansen. Toen moesten wij ook wat laten zien en deed ik wat sprongen met Judo rollen en liet Tamara ze versteld staan door op de rekstok rond te draaien, iets wat Allehadin niet kon en daarna uit den treuren bleef proberen. Dit was best grappig omdat hij vlak daarvoor, met 1 hand Augustin boven zijn hoofd hield. Toen Allehadin hoorde dat ik ook op vechtsport zat moesten we natuurlijk even vechten. Een prachtig gevecht omdat we erg aan elkaar gewaagd waren. We hadden een heel gezellige avond tot de werkelijkheid zich weer aan ons opdrong en ze ons schotwonden lieten zien Allehadin in z'n arm en been en een 15 jarige jongen, die net voor ons had gedanst, in z'n keel. Ze vertelde dat dit 5 jaar geleden was gebeurt toen Israelische soldaten (volgens hen) zonder reden Palestina binnen vielen. Wat de werkelijkheid ook is, er is in ieder geval met scherp een normaal dodelijk schot gelost op een 10 jarige jongen. Auw.
Al met al was het een geweldig interessante avond. We mochten trouwens niet betalen voor de Thee en Shisha
De volgende dag gingen we naar Omar Hindi, een olijfboer in het plaatsje Tel die ons de vorige dag had uitgenodigd om bij hem te komen werken. Omar had een olijfboomgaard en wij hielpen hem een paar uur. Terwijl we goede gesprekken hadden onder het olijven plukken over politiek en geloof, bleef hij ons vol stoppen met vijgen thee en ander eten. Hij sprak goed Engels en had veel gereisd en kon ons veel vertellen het was heel interessant. S'middags waren we terug in Nablus waar we een bakkerij instapte en de bakker, na de hele bakkerij te hebben laten zien ons een kilo extra brood meegaf, terwijl het al 5 schekel (ong. 1 euro) per kilo was. Toen we naar buiten liepen kwam een klant ons achterna die vroeg waar we vandaan kwamen en ons ook extra brood gaf "Holland en Germany", "Ahh Germany, Hitler, Hitler, Tov, Tov, Good man." en liet hij ons verbijsterd achter, na nog meer brood te hebben gegeven. Daarna gingen we naar het refugeecamp Balaqa of zoiets, waar we een soort jeugd soos binnen stapte en daar koffie en gesprekken hadden met wat lokale jongens. Toen ik vroeg naar de posters van jonge mannen met wapens die overal hingen, vertelde ze dat die jongens daar geboren waren, Joden hadden gedood en nu gevangen waren genomen of gedood waren. Ze werden daar vereerd als helden. We mochten niet betalen voor de koffie.
S'avonds gingen we met Sherout naar de grens en wisten we een praatje aan te knopen met de mede pasagiers, een Engels Lerares/Sudente en een Psychologie student. Zij hielpen ons naar de checkpoint en zeiden dat als we er niet door kwamen, we hen moesten bellen en bij hen konden slapen.

De Palestijnen zijn het aardigste volk dat ik ooit heb ontmoed, zolang je geen Jood bent.

De Checkpoint was een ervaring opzich want het was een checkpoint voor palestijnse arbeiders die iedere dag de grens over gingen. Wij, als 4 touristen moesten lang wachten (ook al was er niemand anders), werden grondig gecontroleerd, net als onze bagage en kregen een kruisverhoor. Na een half uur namen ze onze paspoorten mee, en kwamen even later terug met de mededeling dat we terug moesten omdat wij, als touristen, niet in de computer stonden van dit checkpoint, die normaal alleen door Palestijnen werd gebruikt. Nou Ja. had dat even eerder gezegd. 5 Kilometer verderop konden we er wel over en na even te hebben gelift werden we op gepikt door een aardige Joodse jongen die omreed om ons bij het station af te zetten. Terwijl we langs een fitnescenter reden bedacht ik hoe raar het was dat 30 kilometer verderop jongetjes door het afval zochten naar ijzer, terwijl hier dikke mensen proberen het vet van zich af te werken. Allebei aardige mensen die niets liever doen dan elkaar afschieten.

De volgende dag was mijn vertrek uit Nes Ammim, een moeilijke en pijnlijke gebeurtenis omdat ik het daar enorm naar m'n zin heb gehad. Ik mis ze nu al.

Mijn plan was om Maandag avond al de Masada te bereiken, maar tegen de avond was ik pas in Jerusalem. Toen besloot ik ook maar daar te blijven en ging ik op zoek naar een huis waar ik over had gelezen in de krant. Dit huis werd in de krant beschreven als een Hostel waar iedereen welkom was en je zelf de prijs mocht bepalen. De wekelijkheid is iets anders en mooier. Dit huis, dat ook wel als het Peace House bekend staat, is eigendom van Ibrahim Ahmad Abu El-Hawa. Een Arabische man die zijn huis opensteld voor iedereen. Het eerste dat hij dan ook tegen mij zei was "Welkom, eat, eat". Hij zegt dat altijd iedereen welkom is en dat hij voor iedereen een maaltijd moet hebben klaarstaan. Er woont hier dan ook een hele bonte verzameling aan mensen die hier verschillende tijden blijven, varieerend van een paar dagen, zoals ik, tot een paar jaar.Op dit moment wonen hier dan ook 3 Russen, 2 of 3 Francaises, een Belg, een Fin, een Italiaan, een Deens stel, een Nederlandse Jood, 2 Amerikanen, een man uit Ivoorkust, een Engelsman en ik zelf. Ibrahim is een groot man en vredesactivist die met de groten der aarde heeft gesproken, zoals Amerikaanse presidenten, Europese Presidenten (waaronder Kok) en de Dalai Lama. Hij heeft meer dan 280 vliegreizen gemaakt en heeft 7 nationaliteiten gekregen. En hij kan heel leuk er over vertellen.Hier sliep ik een nacht en de volgende middag ging ik op weg naar de Masada. Daar aangekomen wilde ikaan de voet van de Masada slapen om de volgende morgen, voor zons opgang omhoog te lopen. Helaas stuurde de bewakers me steeds weg en moest ik uiteindelijk een kilometer of wat de woestijn in lopen om daar te slapen. Een nacht gehad waarbij ik heel licht sliep, overvallen werd door vliegen en om 4 uur alweer opstond om naar de Masada te lopen. Toen omhoog gelopen en op de Masada de zon op zien komen, een best indrukwekkend gezicht om de Zon over de Dode Zee vanuit Jordanie op te zien komen.
Vanuit de Masada op zoek gegaan naar een Hostel, mn spullen gedumpt, en de hele verdere middag in de Dode Zee gedobberd. Wat heel raar aanvoeld om zonder iets te doen te blijven drijven.
Die avond deelde ik de kamer van het jeugd hostel met een groep oude mannen waaronder ook een Jood die de hele nacht de radio aanzetten. Ondanks dat wij hem steeds uit deden, hem oortjes gaven of hem vroegen hem uit te doen. Om 7 uur ging de radio dan ook weer aan en Eugiene(een oude Italiaan) en ik keken elkaar dan ook erg geerged aan. S'orgens ben ik het mooie natuurgebied Ein Gedi Wadi gaan bezoeken en daar voelde ik me opeens wel heel erg eenzaam, Ik had er dan ook niet zoveel plezier in als normaal. s'middags terug gegaan naar Jerusalem, waar ik er achter kwam da mijn wandelschoenen nog in de hostel lagen. Met een beetje geluk zijn ze er morgen nog en kan ik ze ophalen.

In het Peace House was het weer net zo druk als normaal. En ik ging na Ibrahims kleinzoon te hebben ontmoet( die ovirgens ook Ibrahim heet) snel naar bed.
Vrijdag middag had ik om 2 uur met Christine, een vriendin uit Nes Ammim, afgesproken bij de Klaagmuur. Ik was dan ook heel blij om haar weer te zien. We hebben de hele verdere middag door de oude stad rond gezworven, verhalen over Nes Ammim verteld en om 5 uur het begin van de Sabbath gezien bij de Klaagmuur. Dit was heel indrukwekkend omdat heel veel Joden al biddend massaal gebeden uitriepen die in onze oren nogal beangstigend waren, het klonk namelijk zo massal meer als een oorlogs kreet dan als een gebed. Ook een grappig detail was dat toen de minaretten voor het gebed van de moslims opriepen, Het vollume van de Joden nog en paar tandjes hoger ging.
Toen we s'avonds in het Peace House aankwamen, was het een drukte van jewelste omdat er, boven op de gebruikelijke bewoners, ook een groep van ong. 30 man bleef slapen. Deze groep bestond uit Joden en Palestijnen, die een soort dialoogclub vormden. S'avonds zijn Christine en ik met hen uit geweest wat erg gezellig was en veel interessante gesprekken opleverde.
Zaterdag ochtend had Ibrahim wat tijd en vertelde hij ons het gedetailleerde verhaal over Lance Wolf. Een oude po-Palestijnse Amerikaanse Jood die 1,5 jaar in het Peace House had gewoond en in Augustus vermoord was. Hij was dood geslagen door Arabische jongens(13 en 15) (van een familie die met de Joden "collaboreerd") in een joodse wijk die hem aanzagen voor een Palastijn. Dit kwam omdat hij een arafat omhad en een palestijnsse vlag op zn kleren. Volgens Ibrahim werd hij pas na anderhalf uur door iemand geholpen, die een ambulance belde.
Dit verhaal had iets minder gedetailleerd in de krant gestaan en hierdoor was ik over het Peace House te weten gekomen en ik was dan ook heel blijom het van Ibrahim zelf te horen.
S'morgens gingen Christine en ik naar een Orthodox Joodse wijk waarvan ik de naam ben vergeten. Aangezien het Sabbath was keken deze mensen ons nogal vuil aan, iets wat ik ze niet kwalijk kan nemen omdat wij daar als touristen ook alleen maar 'aapjes' kwamen kijken. Iets wat je ons niet kwalijk moet nemen omdat die mensen er zo grappig uitzien dat je wel een kijkje moet nemen.
S'middags hebben we nog wat door de oude stad gewandeld en s'avonds bracht zijn we naar het busstation gegaan waar Christine weer naar Nes Ammim zou gaan. Christine had een heel leuk cadeau bij zich van mn vrienden in Nes Ammim. Een foto van hen op de muur waar ik ze vanaf heb leren springen. met leuke teksten erbij. Ik zal ze missen.
Het afscheid met Christine was erg goed en pijnlijk en ik zal haar en Nes Ammim heel erg missen

Het Mooiste In Het Leven, Is Iemand Begroeten Met Een Hand En Vaarwel Zeggen Met Een Omhelzing.

Gister heb ik de Herzl berg bezocht met de gedenktekens voor de doden Joden van de Holocaust, en later. Vandaag benik naar Hebron gegaan en heb ik met Settlers, arabieren, bezoekende joden en touristen gesproken. Vooral me het gesprek met de Settlers ben ik blij omdat die niet graag met vreemden praten en al helemaal niet over politiek.

Morgen vertrek ik uit het Peace House en hoop ik, na mijn schoenen te hebben opgehaald, via Eillat, Petra te bereiken.

Ik weet niet of er nog een blog komt voor ik thuis ben, dus bedankt voor het lezn en tot ziens.