Bandung en Yogjakarta

Het regent, het regent de pannetjes worden nat. Jep mensen het is hier het regenseizoen. Ik zit nu in mijn hotel, in Yogjakatra en buiten regent het HARD ik kan m'n muziek niet eens horen, het stort echt. De straten staan onder water als het regent. De regen heeft me eindelijk ingehaald.
Tot nu toe viel het allemaal wel mee; op het nieuws zag ik dat ik net op tijd uit Jakarta was vertrokken, want de volgende dag regende het zo hard dat Jakarta blank stond. Ik was toen in Bandung, ook wel het Parijs van Java genoemd. Dit omdat je er veel uit kan gaan, maar zelf vond ik er niet zoveel aan. Ik had in Bandung een schoon (jee, geen insecten in bed), rustig en goedkoop hostel, waar ik in mijn eentje op de dormetorie kamer sliep, dat was lekker en er waren aardige mensen maar ik was de enige buitenlander. Dat is opzich geen probleem want je kan ook met Indonesieers praten, tenzij ze geen stem hebben natuurlijk. Dit was echter het geval, in het hostel waar ik zat had maakte ik s'avonds een 'praatje' met 2 broers die stom waren, met andere woorden ze konden niet praten. Toch hadden we een grappige eerste avond in Bandung. De treinreis van Jakarta naar Bandung was trouwens echt prachtig, het ene moment zit je nog in een van de ontelbare buitenwijken/getto's van jakarta en het volgende rij je door oneindige rijstvelden. Een uur later glijd de trein door bergen waar terassen met rijst zijn geperst op de berghellingen. De 2e dag in Bandung ging ik met het openbaar vervoer naar Tangkuban Prahu, een vulkaan 30 km ten noorden van Bandung. Ik zat dus met 13 Indonesieers in een kleine bus, een van hen was een man van 79 die, zoals alle Indonesiers, vroeg waar ik vandaan kwam en waar ik heen ging. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam werd hij helemaal enthousiast en beon hij in heel oud Nederlands tegen me te praten. Want dat had hij nog op de "Algemene Middelbare School" geleerd. Hoe langer hij met me sprak het beter het hem af ging en op het einde zong hij allemaal oude Nederlandse liedjes en zelfs het volkslied. De andere passagiers volgde ons gesprek met heel veel intressen maar verstonden er niets van. Aangekomen bij de vulkaan entree betalen om het park in te mogen (discriminatie, buitenlanders moeten meer betalen) en omhoog lopen. Bovenaan de vulkaan was het mooi groen maar het stonk verschrikkelijk naar zwavel. Je zag uit de enorme krater ook rook komen. Best indrukwekkend gezicht. Toen ik de vulkaan rond wilde lopen werd ik helaas tegengehouden en mocht ik onder begeleiding maar tot halverwegen. Het zou te gevaarlijk zijn om verder te gaan. Toen wandelde ik via een andere rustigere roete naar beneden en kwam ikhalverwege langs de helling op een reusachtig rotsgebied waar allemaal geisers en heet water bronnen waren. Mensen hielden er voetenbaden en sommige mensen kookten er zelfs eieren. Deze kleine poelen lagen soms maar 3 meter uit elkaar maar verschilde in temperatuur van 40 graden tot kookpunt. Ik ging ook lekker een voetenbad houden en maakte een praatje met de andere badgasten.
Inneens werd ik aangesproken door een gezin en vroegen ze iets met foto. Ik nam aan dat ze wilde dat ik een foto van hun maakte bij de geiser. Maar ze wilden op de foto met MIJ, dit was de 2e keer dat dit gebeurden en ik zei oke als ik ook een foto met hen erbij mocht. Ik blijf dit een raar verschijnsel vinden want je voelt je echt als een celebrity. Terwij ik maar een vieze ongeschoren backpacker ben. Een paar dagen (en een paar groepsfoto's) later had ik het erover met een paar andere Nederlanders, en zij zeiden dat dit op Sumatra nog 10x erger is. Blijkbaar zien sommige mensen ons echt als 'celebrity's'. Zij hadden, net als ik, de regel ingevoerd een foto voor een foto. Want tegelijkertijd is het een mooie gelegenheid om de 'lokals' te fotograferen.
Met 4x overstappen uiteindelijk weer terug gekeerd naar Bandung en een treinticket geregeld voor de volgende dag.
21 Januarie heb ik niet heel veel gedaan, ik heb smorgens nog door de stad gelopen en smiddags ging ik naar het station waar gratis wifi was belooft en ik me dus wel zou vermaken. Helaas deed de wifi het niet dus heb ik lekker in boeken gelezen. UIteindelijk kwam er een speciale lounge open waar ik 2 euro moest betalen en onbeperkt internet zou hebben, deal. Dus daar lekker gewacht tot 8 uur, geskyped en uiteindelij de trein gepakt naar Yogjakarta (of Djogdjakarta/Jogjakarta/Jogja/Yogyakarta, alles is mogelijk). Tijdens de treinreis zat ik naast een aardige man die ook naar Yogjakarta moest en toen we om 4 uur smorgens op het station aankwamen hebben we nog leker gekletst. Daarna tot 7 uur op het station zitten dommelen met mn bagage aan me vast geketend. Toen gign ik maar de stad doorzoeken naar een slaapplaats. Gelukkig zat de toeristenwijk tegen het station aan en toen ik bij een naar binnenstapte kreeg ik te horen dat er een kamer vrij zou komen die dag. 10 minuten later werd de volgende potentieele gast teleurgesteld met de mededeling dat het vol was. Ik had geluk, wat bleek nou dit hotel stond in de Lonely Planet hoog aangeschreven dus het zat echt ALTIJD vol. Maar het is een prachtig hotel met gratis koffie (ik had die nacht amper geslapen) en thee, en het was prachtig geschilderd in een stijl die een combi was tussen Dali en Hippiedippie (de eigenaar is kunstenaar en geeft ook les).
Yogjakarta is een prachtige stad in het midden van Java. Het is duidelijk kleiner (700.000 inwoners) en heeft echt nog iets van de oude stijl. Het gebied word nog officieel geleid door een sultan en het is heel toeristisch. De hele stad staat vol kraampjes en mensen proberen je constant de Batikwinkels in te lokken en strijken dan een commisie op. Ik maakte deze dag ook contact met een Nederlands stel die al een jaar de wereld over reist en dus meer ervaring had dan ik. En we hebben heerlijk gekletst en ze hebben me weer wat geleerd.
De volgende dag moest ik 4:30 opstaan (kreun) en vertrok ik om 5 uur in een toeristisch busje naar de Borobudur, een 1200 jaar oude boedistische Stupa (Boedisten hebben geen god dus ook geen tempel maar een stupa als heiligdom). Deze Stupa is de grootste van Indonesie en is in 1815 herondekt. Het was daarvoor helemaal bedolven onder de as van de vulkanen in de buurt. Ook nu was hij niet helemaal toegankelijk en konden we niet het allerhoogste plateu op omdat dat nog moest worden schoongemaakt van de vulkaan uitbarsting in November.
Onderweg had ik kennis gemaakt met Aaltje (een Nederlandse Indonesische) en Bill (een Canadees die ik ook in Jakarta had gezien) en samen bekeken we de Borobudur. Het was maar goed dat we zo vroeg gingen want om 6 uur was het nog rustig, om 7 uur stroomden het letterlijk vol met de schoolklassen op schoolreisje. Die overgens ook weer met me op de foto wilden. Toen gingen we op weg naar de Prambanan, een Hindoeistisch tempeldorp aan de andere kant van de stad. Grappig detail; onderweg reden we over een weg die die dag pas was vrijgemaakt van alle as van de vulkaan uitbarsting.
Prambanan is gebouwd tussen de 8e en 10 eeuw en er staan veel Hindoeistische en een paar boedistische tempels/stupa's. Met de aardbeving van 2006 is Prambanan volledig met de grond gelijk gemaakt maar gelukkig hechten de Indo's veel waarden aan hun erfgoed en word het sinds dien weer opgebouwd, maar veel is onheroepelijk verloren gegaan. Je ziet er bijvoorbeeld hele velden met stapel stenen, dit zijn tempels die nog opgebouwd moeten worden en liggen er als een doe-het-zelf project. In Prambanan werd ik door 3 meiden (Luci, Meaka en Nasti)aangesproken die voor hun studie een maand lang iedere dag toeristen moesten rondleiden, gratis. Een gratis rondleiding? Tuurlijk, dat wil ik wel. Dus vertelden ze me over de hindoeistische tempels, de goden die erin stonden en de verhalen die waren afgebeeld op de reliefs. Helaas wisten ze het verhaal niet dat stond afgebeeld op de tempel van Shiva, ze wisten alleen dat het over Krishna ging. Toeval, dat is nou net een van de weinige varhalen die ik ken van mijn tijd in Nepal. Dus vertelden ik aan mijn gidsen wat er op de tempel afgebeeld stond en vertelde ik de legende van Krishna. De schoolreisjes die erbij stonden waren zo verbaast dat een toerist dat wist dat ik een hele groep fans achter me aankreeg die allemaal foto's van me namen. Ook was err een andere klas die voor Engels toeristen moesten interviewen, nouja dat kan er ook nog wel bij. De Tempels zijn echt prachtig het enige jammeren eraan is dat bij het opbouwen sommige stenen verkruimeld zijn en nu vervangen door nieuwe stenen waardoor de afbeeldig die er opstond verloren is gegaan. Maar ik ken geen land dat zo goed voor het erfgoed zorgt dat niet eens het hoofd geloof is van de bevolking. Echt respect daarvoor.
Vandaag heb ik de stad verder verkend, de vogelmarkt gezien en hoopte ik ford Vredeburg te bezoeken, helaas is dat gesloten op maandag dus dat gaan we morgen maar doen. Daarnaast heb ik een nieuwe hobby erbij, namelijk, irritante verkopers en gidsen iriteren. Als ze na een keer 'Nee' te horen hebben gekregen nog steeds door zeuren, bied ik hun een van mijn souveniers aan of zeg ik ze voor een 'special price' mee te nemen naar een speciale Batik tentoonstelling. Om een of ander reden vinden ze dat niet echt grappig en druipen ze snel af, en dat geeft echt voldoening.
Morgen vertrek ik s'avonds met de bus naar Malang, ik kijk wel hoeveel dagen ik daar bijf.

En als toegift een kleine quiz voor de lezers, weten jullie wat de onderstaande Indonesische woorden betekenen?
baiby, air, lokasi, polisi, knalpot, taksi, parkir, tas, gordyn, bensin, gang, bis, pispot, disel, kelas, loket, wc, kantor, informasi, kamar, pos, mobil, telepon, orang, topi, ayam, goreng, stasiun.